Biri ‘çözüm’ mü dedi?
Örneğin, “demokratik toplum” hangi üretim tarzına dayanıyor? Özel mülkiyetin, sermayenin ve piyasaların yeri ne? Sınıflar ortadan kalkıyor mu, yoksa yalnızca kimliklerin temsiliyle mi yetinilecek? Bütün bu sorular yanıtsız bırakıldığında, “demokratik toplum” kavramı, yalnızca bir retorik süsü haline gelerek devletin yeniden yapılanmasına dair elit düzeyde bir pazarlığın zeminini döşemeye başlıyor.Demokratikleşme, yalnızca sandık değildir; aynı zamanda laik, eşit yurttaşlığa dayalı, seküler bir kamu aklını da gerektirir. Eğer Kürt sorununun çözümünde laiklik dile getirilmeden bir mutabakat aranıyorsa, o zaman kurulacak yeni rejim, yalnızca başka bir otoriter, belki de faşizan bir rejim olacaktır. Kısacası, siyasal İslam’ın iktidar elitleri ile Kürt hareketinin askeri, kültürel ve siyasi seçkinleri arasında yapılan bu görüşmeler, Kürt halkının yaşam koşullarına, refahına ve geleceğine dair pek bir şey vaat etmiyor.Bu bağlamda, siyasal İslamın rejiminin zayıfladığı bir konjonktürde, “çözüm süreci” adı altında yeniden masaya konan bu model, siyasal İslam’ın ömrünü uzatmaya ve Kürt hareketinin seçkinlerine yeni bir iktidar alanı açmaya dönük bir taktik izlenimi veriyor. Bu taktik, Kürt işçisinin, göçmen mevsimlik tarım işçisinin, kadın emekçinin, genç işsizlerin, kültürel olarak dışlanmış Alevi Kürtleri adeta, “bahsi diğer” bir ayrıntı gibi görüyor.
Ergin Yıldızoğlu Cumhuriyet
